Voor lezers van kleine lettertjes, klinkt de naam van accordeonist Blair Douglas beslist niet onbekend: de man was namelijk deel van de band Runrig, destijds, een kleine halve eeuw geleden één van de speerpunten van wat toen als folkrock omschreven werd. De broers Rory en Calum MacDonald waren, samen met deze Blair Douglas, de bezielers van de band en ze hadden ook flink wat succes. Niet alleen op hun eiland Skye, maar eigenlijk over dat deel van Europa, dat destijds met folkmuziek bezig was. Voor zover ik weet, bestaat de band nog steeds, maar Blair Douglas ging vanaf de jaren ’80 zijn eigen weg en bracht in 1984 zijn eerste plaat onder eigen naam uit: “Celtology” stond voor datgene wat Blair het meest bezig hield, maar vandaag, ettelijke platen en jaren verder, horen we een zanger en liedjesschrijver, die niet eens de moeite doet om te verstoppen dat hij naast de Celtic muziek, ook een flinke boon heeft ontwikkeld voor een Oer-Amerikaans genre als de cajun, al kun je ook bij dat genre niet om de invloeden uit Keltenland heen, natuurlijk.

Op vandaag is Douglas, die al heel lang in Schotland woont -de plaat is trouwens opgenomen in Wick, dat Highlands-stadje dat bij ondergetekende flink wat fraaie herinneringen oproept-, een gerespecteerde songwriter, die in de loop der decennia mensen geëerd heeft als Robert Burns, gitarist Albert Lee en Nelson Mandela en één van de hoogtepunten uit zijn carrière was ongetwijfeld het moment waarop iemand van bij de New York Police Department de titeltrack van het album “Angels from the Ashes” hoorde en het departement vervolgens Douglas uitnodigde naar Ground Zero, dat tot op dat moment enkel aan reddingswerkers en aan familieleden van slachtoffers van 9/11 voorbehouden was.

De nieuwe plaat dan: die bevat 13 songs, stuk voor stuk door Blair zelf geschreven en nu eens instrumentaal, dan weer gezongen, nu eens in het Engels, dan weer in het Gaelic. Dat vormt samen een dikke vijftig minuten bijzonder aangenaam luisterwerk, met her en der leuke verwijzingetjes, zoals in “The Barra Glen Waltz”, waar een hapje “Mull of Kintyre” in binnensloop via de Uillean Pipes vanSean O’Shillelag. Met het walsje “Bayou Farewell” waan je je helemaal in Louisiana, waar ook weer een heel dansbare “The Bayou Piper” kan gesitueerd worden.

Dit is dansmuziek waar je ook naar kunt luisteren en waarmee je je uitstekend kunt vermaken, zelfs al begrijp je, zoals ik, geen jota van de Gaelic teksten en zelfs al ken jiks van de basisstappen van de jig of de reel.. Wie al eens een gitaar durft vast te pakken, al is hij verre van hoogbegaafd, vindt hier een aantal stukken, waarop je al gauw heerlijk kunt meespelen en als je geliefde in de buurt is, kun je kiezen tussen dansen en samen mee neuriën met de melodieën, die heel toegankelijk opgebouwd zijn en toch origineel klinken. Ik blijf dat bijzonder vinden: artiesten die weemoed en heimwee vlekkeloos kunnen verzoenen met uitgelatenheid en feesten. Wel, zo’n plaat is deze “Dancing Feet”.

(Dani Heyvaert)